پرخوري بي اختيار در برخي افراد مي تواند اعتياد تلقي شود و استفاده از شيوه هاي سنتي درمان اعتياد براي آن ها اثربخش باشد. علل چاقي بسيار پيچيده و فردي هستند اما پيداست که پرخوري مزمن نقش بنيادي در اين زمينه ايفا مي کند. وقتي رفتار پرخوري بصورت بي اختيار درمي آيد و خارج از کنترل فرد مي شود غالبا «اعتياد به غذا» ناميده مي شود. براساس گزارش جديد پزشکي، اين برچسب مناقشه زيادي در ميان متخصصان ايجاد کرده  است. دکتر «والري تيلور»، پروفسور همکار در روان پزشکي و علوم عصب رفتاري در دانشگاه «مک مستر» که خود متخصص چاقي است همراه با همکارانش اين بحث را مطرح کرده اند که اعتياد به غذا در برخي افراد ممکن است واقعا وجود داشته باشد.  در اينصورت اين مقوله بايد در برنامه ريزي مربوط به چاقي و کاهش وزن مورد نظر قرار گيرد. اعتياد به غذا اختلالي است که با مشغوليت فکري با غذا مشخص مي شود. پرخوري بي اختيار يکي از انوع اعتياد به غذاست که منجر به افزايش وزن و چاقي مي شود اما هرکسي که چاق است لزوما دچار اين بيماري نيست و نيز اگرچه افرادي که دچار اين مشکل هستند معمولا با افزايش وزن و چاقي روبرو مي باشند اما افراد با وزن عادي نيز ممکن است دچار اين مشکل شوند. «تيلور» و همکارانش مي نويسند; «مفهوم اعتياد يک مفهوم پيچيده است و ترسيم ويژگي هاي آن بحث زيادي را به بار آورده  است. عليرغم فقدان آمار دقيق در اين زمينه، محققان متفق القولند که فرايند چاقي دربردارنده الگوي خوردن بي اختيار است که حتي با وجود اثرات منفي آن بر سلامتي فرد و پيامد هاي اجتماعي متعاقب آن همچنان وجود دارد.» در اين زمينه اعتياد به غذا مي تواند با ساير رفتارهاي اعتيادآميز همانند موادمخدر يا مصرف داروها مقايسه شود. بعبارت ديگر همان طور که اعتياد به موادمخدر موجب ايجاد «تحمل» مي شود و يا با متوقف کردن مصرف آن ها نشانه هاي «کناره گيري» در فرد ايجاد مي شود چاقي نيز با اين نشانه ها همراه است. مفهوم «تحمل» در مصرف موادمخدر يا موادغذايي به معناي افزايش تدريجي مقدار مصرف آن ماده براي دستيابي به حالت نشئگي و يا سيري است. از طرف ديگر وقتي فرد از ادامه مصرف آن ماده مخدر خودداري کند و يا در اين مورد به شروع رژيم غذايي بپردازد، نشانه هاي «کناره گيري» مانند تغييرات خلقي در او نمايان مي شود. اين نشانه ها و برخي از نشانه هاي ديگر اعتياد حتي در برخي از افراد چاق که تحت عمل جراحي معده قرار گرفته اند نيز ديده مي شود. «تيلور» و همکارانش مي نويسند: مفهوم اعتياد نقش اراده آزاد و انتخاب فردي را انکار نمي کند اما موجب درک عميق تر چگونگي کشمکش برخي افراد چاق با اين مشکل خود مي شود. نويسندگان از بررسي خود نتيجه مي گيرند که درمان هايي که بطور سنتي براي رفع اعتياد به کار مي روند مي توانند در تنظيم مسئله مربوط به وزن و چاقي نيز مفيد واقع شوند. نويسندگان بر اين باورند که ذهنيت کنوني که در مورد افراد چاق وجود دارد و با نوعي«سرزنش» همراه است بايستي مورد بازبيني قرار گيرد. آن ها مي نويسند که اگرچه دانش پزشکي هنوز پرخوري بي اختيار را يک اعتياد تلقي نمي کند اما ما نمي توانيم شواهدي را ناديده بگيريم که نقش آسيب پذيري زيستي و عوامل برانگيزاننده محيطي را نشان مي دهند. نشانه هاي پرخوري بي اختيار عمدتا عبارتند از: 
- خوردن بدون کنترل زماني که فرد از نظر جسمي گرسنه نيست.
- خوردن با سرعت بيشتر از معمول.
- خوردن در تنهايي که ناشي از خجالت يا شرم يا احساس گناه ناشي از پرخوري.
- مشغوليت ذهني در باره وزن بدن.
- تاريخچه فردي از نوسانات وزن.
- افسردگي يا نوسانات خلقي.
 -  آگاهي از اينکه الگوهاي خوردن غيرطبيعي است.
- افزايش سريع وزن يا شروع ناگهاني چاقي.
- کاهش شديد تحرک که مربوط به افزايش وزن و نيز تاريخچه اي از رژيم هاي غذايي متفاوت غيرموفق.
- کم خوردن  در جمع همراه با حفظ وزن بالاي بدن.
- عزت نفس پايين و احساس نياز به خوردن بيشتر و بيشتر مواد غذايي.
- پرخوري بي اختيار مي تواند مشکلات جدي مانند کلسترول بالا، ديابت، بيماري قلبي، فشارخون  و حتي افسردگي در فرد ايجاد کند. 
گفتني است; تحقيقات نشان مي دهند که اين مشکل کاملا با مشاوره و شيوه هاي درماني قابل درمان است و تقريبا 80درصد کسانيکه در جستجوي کمک تخصصي برمي آيند کاملا خوب مي شوند و يا کاهش قابل ملاحظه اي در نشانه هايشان ايجاد مي شود.